حجاب راه نجات از گناه

اصولاً گناه همانند آتش است. هنگامی‌که در نقطه‌ای از جامعه، این آتش روشن شود باید سعی و تلاش کرد که آتش خاموش یا حداقل محاصره گردد؛ اما اگر به آتش دامن زنیم و آن را از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر ببریم، حریق همه جا را فراخواهد گرفت و کسی قادر به کنترل آن نخواهد بود.فرد بی حجاب همانند آتش است که باعث گسترش گناه در جامعه می شود و باید چاره ای برای راه نجات از این گناه اندیشیده شود.

 حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید:

«ای بندگان خدا !خویشتن را از آتش گناه دور نگاه دارید و پیش از آنکه مرگ بی شکیب بر شما پنجه افکند، توشه نیکی از این گیتی برای آخرت بیندازید و بر مرگ پیشی گیرید.»

 کوچک شمردن گناه ، خود یکی از خطاها است.

کسی که گناهی می‌کند و آن را بزرگ می‌شمرد و از کار خود ناراحت است و در مقام توبه و جبران برمی آید، مورد آمرزش قرار می‌گیرد؛

ولی کسی که آن را کوچک می‌شمرد و اهمیتی برای آن قائل نیست

و حتی می‌گوید:

خوشا به حال من اگر گناه من همین باشد! چنین کسی در مسیر خطرناکی قرار گرفته و همچنان به گناه خود ادامه می‌دهد.

 حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید:

«شدیدترین گناهان گناهی است که صاحبش آن را سبک شمارد.»

بنابراین هنگامی‌که نخستین وسوسه‌های اشاعه فحشا یا هر گناه دیگری آشکار می شود باید همان‌جا در مقابل آن ایستاد تا آلودگی گسترش پیدا نکند.

خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:

«ای کسانی که ایمان آورده اید ! از گام‌های شیطان پیروی نکنید و هر کس از گام‌های شیطان پیروی کند به انحراف و گمراهی و فحشا و منکر کشیده می‌شود؛ چرا که شیطان به فحشا و منکر دعوت می کند.»

 حضرت علی علیه‌السلام می‌فرماید:

«در بدن انسان چیزی کم سپاس تر از چشم نیست، پس به خواسته‌های آن اعتنا نکنید [و آن را کنترل نمایید] که اگر به خواسته‌های چشم پاسخ مثبت دهید، شما را از یاد خدای بزرگ بازمی‌دارد.»

پیامبر اکرم صلی‌الله علیه وآله می‌فرماید:

«هر چشمی روز قیامت گریان است جز سه چشم:

۱- چشمی که در دنیا از خوف خدا گریسته است.

۲- چشمی که از نگاه به حرام خدا خودداری نموده است.

۳- چشمی که در راه خدا شب زنده‌داری نموده هست.»

 توبه راه نجات از گناه ، وسیله تقرب و دوستی با خدا، تبدیل‌کننده سیئات به حسنات، مایه امید ناامیدان و باب‌الابواب رحمت الهی است. انسان‌ها هر چه گنهکار باشند نباید از رحمت واسعه خداوند ناامید گردند. مانند فردی که حجاب خود را سالیان سال رعایت نکرده و امیدی به بخشش ندارد.

 خداوند در قرآن کریم می‌فرماید:

«چرا که تنها کافران بی ایمان از قدرت خدا بی‌خبرند، از رحمتش مأیوس می شوند.»

بنابراین، اگر این باب رحمت بسته می‌شد، چگونه افرادی همچون حربن یزید ریاحی و فضیل بن عیاض می‌توانستند به آن مقام رفیع نائل آیند؟ اگر انسان گنهکار بتواند با عنایت حق و دست کشیدن از گناهان به توبه حقیقی نائل آید و قله بلند معنویت را فتح نماید، بسان طفلی می‌ماند که از مادر متولد شده و هیچ گناهی در نامه اعمالش ثبت نشده است.